Durban-Kruger

Durban is een stad waar 30% van de bevolking Indische roots heeft. De Indische Oceaan is hier plots ook veel warmer en blauwer dan blauw. Maar na 2 dagen bollen we het er al weer af. We reden een dikke 300km (en dat is weinig voor ons doen hier) om uiteindelijk aan te komen in St Lucia. In St Lucia lopen er 's avonds nijlpaarden door de straten. Enkele avonden voor onze aankomst kwam er zelfs eentje de smaak van het zwembadwater testen. Deze dikke logge beesten zijn eigenlijk levensgevaarlijk. Weetje: geen enkel dier dood meer mensen in Afrika dan een nijlpaard. Op malariamuggen na misschien. Ook wij komen er 's avonds een tegen toen we veilig in een wagen zaten tijdens een night safari drive. We bezoeken er ook het St Lucia wetlands park. Erg mooie natuur, en onze eerste neushoorns die we in het wild zien. Voor de rest slechts enkele nijlpaarden die veel te ver van ons in een rivier zaten te dobberen. Veilig dus!
Omdat we geen genoeg kunnen krijgen van game drives bezochten we ook nog het Hluhluwe National Park. Door de erg dichte bebossing zien we erg weinig, al komen we er wel weer enkele neushoorns tegen. Leeuwen, nijlpaarden, cheeta's allemaal beesten die je veilig vanuit je wagen kan bewonderen. Ook neushoorns lijken weinig interesse te hebben om een charge op een wagen uit te voeren. Olifantenmannetjes zouden dan weer wel eens gek uit de hoek kunnen komen. Maar meestal zie je de mannetjes van erg ver, ver van de rest van de groep wat ronddolen.

Na enkele dagen St Lucia trokken we richting Kosi Bay, Mozambique ligt hier nog geen 2km vandaan. Jammergenoeg heb je een 4X4 nodig om er te geraken. Eigenlijk kan ik hier nu een volledig blad schrijven over ons getwijfel om al dan niet naar Mozambique te gaan. Het komt er dus op neer dat we dat niet deden. Al duurde dat tot onze tweede dag in Swaziland alvorens er helemaal duidelijk over te zijn. In Swaziland vonden we het wel eens tijd om een Nationaal Park te bezoeken. In het Mlilane Park lopen er geen gevaarlijke dieren rond, op nijlpaarden en krokodillen na dan. In plaats van een drive kunnen we er eens een stevige wandeling maken. De zebra's en impala's te voet kunnen bewonderen is eens iets anders. En het is veilig! Veiligheid primeert is ons motto!
Na Swaziland gingen we, hoe kun je het raden, naar een Nationaal Park. Kruger NP is echter niet zomaar een park het is eigenlijk de Maradonna van de Nationale Parken in Zuid Afrika. Het barst er werkelijk van de beesten. Onder andere 1500 leeuwen, 90000 impala's en 13000 lieve olifantjes. Annelies reed voor het eerst in een park waardoor ik op een veilige manier meer van het uitzicht kon genieten. Veiligheid primeert immers! In het eerste deel zien we door de dichte begroeiing niet veel van al die dieren. Tot plots Annelies voorbij een bocht een gigant van een mannetjesolifant ziet staan. De knuffel zal wel rond de 4m in hoogte geweest zijn. Daar stond hij, fier op de weg. Vlug een foto....ahn damn. De batterij van de camera ligt in de koffer. En we kunnen en mogen niet uit de wagen. Veiligheid primeert! Net nu we eindelijk een mannetjesolifant van dichtbij zien. En kijk hij komt nog iets dichter.
Ik zei: “Euhn Annelies die ziet er niet zo vrolijk uit en komt nu wel heel erg dicht”.
Annelies reed in paniek een meter of 2 achteruit.
Oei tegen een struik die wat teveel over de weg hing.
Niet erg de olifant lijkt z'n interesse in ons verloren te hebben, draait zich om en begint terug te eten. Eenmaal hij terug enkele meters in de bush verdwijnt, lijkt ons het wel verstandig om traagjes vooruit te rijden. Want veiligheid primeert immers. Het strak lijkende plan om vooruit te rijden leek toch niet zo strak. De olifant kwam vliegensvlug terug voor ons staan. En begon woest met z'n kop en slurf weg en weer te slingeren. Wie af en toe eens National Geographic opzet thuis weet dat dit geen goed teken is. En zelfs diegene die dat niet doen zouden dat ook weten. Daar zaten we dan in ons klein Mazdatje met voor ons een woeste olifant van 6 ton, en aan de andere kant een grote struik die er gelukkig behoorlijk vredelievend uitzag. De olifant werd steeds hysterischer. Dus besloten we om te proberen door de struik te rijden. Achteruit, achteruit, achteruit. De olifant begon het helemaal te verliezen nu en komt tot op 2 meter voor ons te staan. Er is echter geen weg terug. We gingen door de struik. Annelies reed zo vlug ze kon achteruit door de bocht. De olifant begon nu te lopen. Ex-Formule 1 piloot Ayrton Senna gewijs reed Annelies door de bocht. Eigenlijk deed ze het beter want ze deed het in achteruit, en met een woeste olifant voor haar die het na 25 meter lopen gelukkig opgaf, bovendien overleefde Annelies de bocht, en Senna niet.
En dat is maar goed ook. Want alleen die tent opzetten 's avonds zag ik toch niet echt zitten.

Leve Senna, Annelies, de ivoorhandel, en de veiligheid.

Grappige noot om te eindigen: Annelies riep tijdens onze vlucht van de olifant tussen haar getier door: “Hij gaat ons opeten!!!”
Doorboren, vertrappelen, uit de wagen slingeren, lijkt me allemaal eerder aangewezen bij een aanval van een olifant, maar elke superheld(in) heeft echter recht op een slagzin. Van Annelies is dat dus “Hij gaat ons opeten!”. Haar goed recht.